Send e-mail mail_outline Water putten, brandhout dragen 

Mijn naam is Peter Schooneveldt, geboren in 1955 in Haarlem. Na een carrière van 32 jaar wereldwijd vliegen voor de KLM, als verkeersvlieger/gezagvoerder, verruilde ik in juni 2011 het vliegersbestaan met dat van een grondgebonden levensgenieter en kijk ik met veel plezier terug op een loopbaan die mij naar alle uithoeken van de wereld bracht. Vanaf het moment dat ik daarmee begon- het vliegen op de intercontinentale routes- kwam ik regelmatig thuis met een hoofd vol beelden en verhalen. Ik mag mij gelukkig prijzen dat ik die bij thuiskomst altijd kwijt kon bij mijn vrouw Charlotte. Bij haar vond ik een luisterend oor en een mogelijkheid om mijn ervaringen te delen. Toch bleef ik altijd zoeken naar een uitlaatklep en die vond ik in de fotografie. Vanaf dat moment ging mijn camera mee op reis. Deze werd mijn legitimatie tot contact, mijn paspoort tot ontdekken, de sleutel tot begrijpen. Ik leerde gaandeweg denken in beelden en ontwikkelde al doende een rijk visueel lexicon in mijn hoofd. Ik heb veel aan de fotografie te danken, zij gaf mij een gretig oog voor de wereld.

In 1998 kocht ik een boek met de titel Depardon Voyages, een bijbeldik boek vol reisfotografie in zwart/wit van de Franse fotograaf Raymond Depardon. Zijn integere manier van fotograferen werd een leidraad voor mij hoe naar de wereld te kijken - een wereld overigens die niet meer bestaat, er was in die tijd nog geen internet, de wereld zag er toen echt anders uit. De bijschriften in het boek zijn in de Franse taal. Je moet er even voor gaan zitten om te lezen wat er staat, maar dan besef je: Deze woorden gaan niet over het gefotografeerde onderwerp of de locatie waar ze gemaakt zijn, ze beschrijven de gedachten van de fotograaf op het moment dat hij de foto’s maakte. Persoonlijke reflectie in korte zinnen, een zekere economie in het gebruik van woorden, ingetogen en poëtisch.
In 1999 maakte ik een portret van een man zonder armen, zijn benen niet meer dan rudimentaire aanhangsels. Het was in de oude wijk van New Delhi in India. Ik kende de man, ik had hem vaker gezien, ik kwam daar met een zekere regelmaat. Misschien kende hij mij ook wel. Met mijn huidskleur, postuur en kleding viel ik misschien wel meer op in het straatbeeld dan hij. Weer thuisgekomen liet ik de foto aan Charlotte zien. Na enig nadenken zei zij: ‘Dit mag je nooit publiceren’. Ze overviel mij hiermee, ik had er nog nooit zo over nagedacht en ik was het er ook niet mee eens. Ik had zijn instemming, de foto vertelde iets over onze wereld en het portret was integer, zijn blik indringend en authentiek. Een mooi mens in een beschadigd lichaam.
Dit moment zette mij aan tot het schrijven van mijn eerste bijschrift. Een goede foto heeft geen bijschrift nodig, had ik altijd geleerd, maar nu voelde ik de behoefte om mij te verantwoorden. Ik schreef een kort bijschrift over hoe de foto tot stand was gekomen, over de gedachten en emoties die ik had tijdens het maken van de foto.
Afgelopen jaren heb ik op het internet een aantal boeken gepubliceerd. Tijdens het maken ervan groeide het besef dat fotografie alleen niet toereikend was, ik had woorden nodig om het hele verhaal te vertellen. Mijn bijschriften werden steeds langer en voor ik er erg in had zat ik te schrijven. Even voor de duidelijkheid, ik ben geen schrijver. Dit heeft alles te maken met liefhebberij en niets met professionaliteit. Maar ik ging schrijven en raakte geïntrigeerd door het veeleisende proces dat eraan voorafgaat. Als je je gedachten wilt formuleren zul je deze toch eerst moeten ordenen. Of nog een stap verder terug en je afvragen: Wat denk ik eigenlijk? Het duurt vaak toch even voordat je daar achter bent. En dan: Hoe verwoord ik mijn gedachten zodat een eventuele lezer er een touw aan kan vastknopen? Niet iedereen kan 'gedachten lezen' en aansluiting vraagt toch een zekere mate van herkenning of vereenzelviging. Vaak merkte ik ook dat ik mij meer in een onderwerp moest verdiepen om er iets zinnigs over te kunnen zeggen. In dat opzicht verschilt schrijven van fotografie. Na intuïtief vastleggen volgt een proces van achteraf rationaliseren, verbanden leggen, invalshoeken belichten.
Mijn passie voor fotografie is intact, ik ben nu eenmaal een kijkmens. Maar kijken alleen is niet genoeg, je moet je altijd afvragen waar je naar zit te kijken, de betekenis van dingen, het interpreteren ervan. Pas dan kan je reflecteren.

Soms zijn er in het leven momenten, waarop je jezelf opnieuw moet uitvinden. Met pensioen gaan na een vlieger-carrière is daar één van. Tommy Wieringa weet zo’n moment als geen ander te beschrijven:

Ik wist weer wat het betekende om niks te zijn, bij nul te beginnen.
Het geloof in het (…)personage dat je geworden bent
valt als een hard geworden korst van je af,
je herinnert je de oude opdracht - te leven als een dwarrelend blad.
Water putten, brandhout dragen.

Dit blog is bedoeld als vingeroefening -zonder blootstelling geen leerproces- en als aanzet om mijn gedachten te ordenen en vast te leggen. Ik hoop op levendige feedback en dat dit blog, als antwoord op de snelle en oppervlakkige wereld van Facebook en Twitter, zal inspireren tot het vertellen van mooie verhalen.