Send e-mail Overspel
door Peter Schooneveldt 12 oktober 2017Ze is uitverkoren, of kouder gezegd, geselecteerd. Ze voldeed aan de eisen: Ze is kordaat, zelfverzekerd en mooi. Ze is opgenomen in het Corps Policía de Tránsito de Peru, afdeling verkeersregelaars.
Haar verschijning is oogverblindend. Haar vrouwelijke heupen worden geaccentueerd door een strakke rijbroek. Aan haar voeten hoge laarzen. Haar elegante helm draagt ze als een koket hoedje uit de charleston tijd. Haar autoriteit wordt onderstreept door haar koppelriem met daaraan de holster met pistool.
Ik sta op de stoep van het kruispunt Av.K’uychipunku en Av.Centenario in Cusco en ben op weg naar mijn hotel. Zij deelt hier de lakens uit. Het kruispunt is uitgerust met werkende stoplichten, maar daar staat zij ver boven. Als zij vindt dat er gestopt moet worden, wordt er gestopt, als zij vindt dat er doorgereden moet worden, wordt er doorgereden. Haar lichaamstaal is dwingend, haar oorverdovende fluitje ontmoedigt ieder vleugje ongehoorzaamheid. Ze is een levend standbeeld, haar uitstraling combineert schoonheid met autoriteit. De Zuid-Amerikaanse macho’s in de auto’s liggen aan haar voeten. Net als ik overigens.
Het stoplicht gaat op rood. Zij heft haar hand op als stopteken, haar fluitje trilt schel door de lucht. Piepende remmen, de zenuwslopende verkeersstroom komt morrend tot stilstand. Van agitatie is geen spoor te bekennen. Ze wenkt nu de andere kant. Er moet worden doorgereden, en snel graag, ze laat daar geen twijfel over bestaan.
Ik sta aan de kant en geniet van haar optreden. Haar bevelen gelden voor de chauffeurs, niet voor mij. Ik ben een wandelende fotograaf, een argeloze voorbijganger. Ik mag blijven.
Behoedzaam loop ik de straat op. Mijn ‘sacar una foto?’ verstomt in het lawaai van de optrekkende auto’s. Maar ze begrijpt mijn vragende geste. Ik krijg het groene licht. Ik voel mij als een koorddanser op het scherp van de snede, een spinnetje in het web van de Zwarte Weduwe. Ik herken een vleug van een glimlach. Ze is zich volledig bewust van haar schoonheid. De verhoudingen zijn duidelijk. Zij is een Walkure, ik haar slaaf. Heel even delen we een sluiks moment. Ik focus en druk af.
Mijn hoop op een tweede kans vervliegt als het stoplicht weer op groen gaat. Fluitsignaal, piepende remmen, verbroken betovering. Ik moet rennen voor mijn leven om niet te worden verzwolgen door de optrekkende voertuigen.
Terwijl ik, weer veilig op de stoep, mijn kansen inschat wordt ik aan de overkant van de straat gewenkt door een andere vrouw, míjn vrouw. Charlotte staat met twee gebalde vuistjes in haar zij. Na al die jaren ken ik haar lichaamstaal tot in de kleinste nuances. ‘Zo is het wel weer genoeg’. Zij is door de jaren heen vertrouwd geraakt met mijn momenten van kortstondig overspel. Ik kijk nog één keer om, dan steek ik over en wordt weer de straatfotograaf, die het leven om zich heen documenteert. De foto zal worden opgenomen in de categorie ‘Women at work’.